sábado, 5 de julio de 2008

Prólogo a miña terra


Ben sei que non hai nada
novo en baixo do ceo,
que antes outros pensaron
as cousas que hora eu penso.

Tal coma as nubes
que leva o vento,
i agora asombran, i agora alegran
os espacios inmensos do ceo,
así as ideas
loucas que eu teño
as imaxes de múltiples formas
de estrañas feituras, de cores incertos,
agora asombran
agora acraran,
o fondo sin fondo do meu pensamento.

(Rosalia de Castro)

Ensoñaciones


Muchos han mirado al cielo y escuchando al viento han sentido un lamento quedo de quien ha conocido en silencio la impasible respuesta a la demoledora insinuación de oídos que ansían oír lo que su corazón sabe, con esa profundidad ilimitada de querer ser revelado a sus ojos lo que llevan escrito en su mirar. Carencias de subsistencia como verdaderos guardianes del faro de su vida que derrama destellos al navío zarpado de un puerto desconocido hacia un puerto ignorado y desafiando al oleaje de sus máximas ensoñaciones, se pierden a la deriva para volver a empezar en el mismo punto olvidado de partida...